بررسی نتایج یک دهه پیوند قلب در ایران

  سابقه و هدف: در طی دهه گذشته پیوند قلب به عنوان بهترین درمان برای بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب که در مراحل انتهایی قرار دارند و به درمان های معمول پاسخ نمی دهند، پذیرفته شده است. هدف از انجام این مطالعه تعیین پیش آگهی بیماران ایرانی گیرنده پیوند قلب و بررسی روش های بهبود آن می باشد.   مواد و روش ها: این مطالعه به روش گذشته نگر در بیمارستان دکتر علی شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است و به بررسی 32 بیمار می پردازد که در طول 10 سال (از دیماه سال 1372 لغایت آذر ماه سال 1382) تحت عمل جراحی پیوند قلب ارتوتوپیک (30 بیمار) یا هتروتوپیک (2 بیمار) فرار گرفته اند. اندیکاسیون پیوند، میزان بروز عوارض و مرگ و میر و علل آنها، میزان بقا یک، سه و پنج ساله در این دسته از بیماران مورد بررسی قرار گرفته است.   یافته ها: میانگین سنی 11±32 سال بود (12 تا 45 سال). 22 بیمار مذکر و 11 بیمار مونث بودند. 71.8% از بیماران کلاس III قلبی براساس طبقه بندی NYHA و 28.2% بیماران کلاس IV قلبی بوده اند. اندیکاسیون پیوند شامل کاردیومیوپاتی اتساعی (81%) و کاردیومیوپاتی ایسکمیک (19%) بودند. میانه دوره پیگیری 24 ماه بود (2 تا 110 ماه). 19 بیمار (59.4%) دچار 36 دوره عارضه شدید (به ترتیب شامل رد حاد پیوند، عفونت، نارسایی کبد و کلیه، نارسایی قلبی و افیوژن پریکارد) پس از عمل شدند. 15 بیمار (47%) در طول دوره مطالعه فوت شدند (از 1 روز تا 2 سال پس از پیوند) میزان بقا یکساله، سه ساله و پنج ساله به ترتیب 39.1% (محدوده اطمینان 95% از 13.7% تا 60.7%)، 34.8% (محدوده اطمینان 95% از 13.7% تا 55.8%)، 30.4% (محدوده اطمینان 95% از 10.1% تا 50.8%) بود. مهمترین علل فوت به ترتیب شامل رد پیوند، عفونت و سپسیس نارسایی قلبی بود.   نتیجه گیری و توصیه ها: در نهایت مولفین توصیه می کنند که اگرچه در بهبود میزان بقا بیماران عوامل بسیاری دخالت دارند و تا نزدیک شدن به نتایج مشابه کشورهای پیشرفته هنوز راه طولانی در پیش است، در آینده بهبود سیستم پیگیری و مراقبت های پس از عمل و نقش سیستم پزشکان مراقبت های اولیه می تواند در بهبود پیش آگهی مورد بررسی قرار گیرد.